ردپای پپ،گواردیولا چگونه تیم هایش را می سازد؟(بخش دوم)
ارتباط برقرار کردن نکته کلیدی است
گواردیولا عاشق صحبت درباره فوتبال است. این فرآیندی است که از اولین باری که او بازیکنانش را ملاقات می‌کند، در هر جلسه تمرینی دنبال می‌کند (دنی آلوس از اولین روزهای حضور پپ در بارسا به یاد می‌آورد:” او از تمام وقت بهره برده تا دقیقا آنچه را که از ما می‌خواهد، تصحیح کرده و توضیح دهد”) و این روند حتی در گفت‌وگوهای فردی نیز ادامه می‌یابد. وقتی بازیکنی شایستگی را داشته باشد، او در تعریف کردن سنگ تمام می‌گذارد.
گواردیولا به‌طور معمول دو ساعت در روز را صرف بحث و گفت‌وگو تک نفره درباره جزئیات آنچه از بازیکنان می‌خواهد، می‌کند. ژروم بواتنگ که به‌عنوان بازیکن خودآموخته شناخته می‌شود، بیش‌ترین سود را در بایرن مونیخ برده و در پست مدافع میانی بافکرتر عمل می‌کند. همچنین در حالی که فیلیپ لام 15 دقیقه بعد از هر جلسه تمرینی وقت می‌گذارد و با جزئیات درباره پست هافبک میانی صحبت می‌کند، دست‌های پپ مانند سیگنال‌های راهنما کار می‌کنند. برای بازیکنان با استعداد غریزی بیش‌تر مثل فرانک ریبری یک توضیح کوتاه کفایت می‌کند.جرارد پیکه گفت: “پپ فقط به شما دستور نمی‌دهد، او به شما توضیح می‌دهد چرا چنین خواسته‌ای دارد.” او بازیکنان خود را از نزدیک می‌شناسد. وقتی پیر امیل هویبرگ پدر خود را به دلیل ابتلا به سرطان معده در آوریل 2014 از دست داد، گواردیولا نیز کنار او گریه کرد. او حداکثر 20 بازیکن در تیم می‌خواهد زیرا او از اینکه به بازیکنی بگوید در لیست 18 نفره روز بازی نیست، متنفر است.
او آنچه را که می‌گوید تغییر هم می‌دهد و این نه براساس برنامه‌ای روانشناختی، بلکه صرفا برای بیان دقیق آنچه که در درونش احساس می‌کند بوده است. گواردیولا قبل از بازی تعیین کننده قهرمانی سال 2010 مقابل ویارئال و دو روز پس از شکست در مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا مقابل اینتر میلانِ ژوزه مورینیو به بازیکنانش گفت:” آقایان شما بازیکنان بزرگی هستید. من فقط می‌خواهم یک چیز را برای شما تعریف کنم، اگر در این دیدار باختیم و موفق به فتح لالیگا نشدیم، نگران نباشید.” بارسلونا با چهار گل برنده شد.
او تیمش را حول محور یک رهبر ارکستر بنا می‌کند
در بارسلونا سرخیو بوسکتس و گه‌گاهی ژاوی یا آندرس اینیستا و در بایرن تیاگو آلکانتارا، ژابی آلونسو و فیلیپ لام این نقش را انجام داده‌اند. در هر بازی، گواردیولا نماد خود را انتخاب می‌کند؛ بازیکنی که وظیفه دارد جریان بازی را در دست داشته باشد، کاری که خودش انجام می‌داد. گواردیولا در کتاب زندگی‌نامه خود در سال 2001 نوشت: “سرمربی سابق بارسا، یوهان کرویف به من می‌گفت اگر روی من خطا شود، این تقصیر خودم است، زیرا خیلی طولانی توپ را نگه داشته‌ام. قبل از این من بارها این کار را انجام می‌دادم.”
با این حال گواردیولا آنچه که “بازیکنان با توقف” (players with a pause) می‌نامند را هم می‌خواهد. با حفظ توپ نیم ثانیه بیش‌تر از میانگین هافبک‌ها، شما باعث می‌شوید احتمال بروز اشتباه از سوی حریف بیش‌تر شود. او در سال 2014 در کتاب “محرمانه پپ” که توسط مارتی پرارنائو و درباره فصل اول گواردیولا در بایرن نوشته شده بود، گفت: “من سعی کردم حریف را فریب دهم تا او فکر کند می‌خواهم دوباره به کناره‌ها پاس بدهم و ناگهان بوووم! با یک پاس عمقی به مهاجم خودی، کارشان را می‌ساختم.”